ناممکن

نوشتن گفتن نیست. این ما را به نفی‌ی دیگري عودت می‌دهد: گفتن، دیدن نیست. و بدین نحو به پس‌زدنِ همه‌ی آن چیزهایي منجر می‌شود – سامعه یا باصره – که باید کنشي را که در گروی نوشتار است، به مثابه‌ی تصرفِ آنی‌ی یک حضور تعریف کند، بادا که از آنِ یک درونه‌گی یا یک بیرونه‌گی [...]

قطعه عبور است. وقتی مدام هر تکه از این عبور به سمتی می‌افتد. کلماتی که رد می‌شوند از دهان‌های هم، آن‌گاه که نوشتار سرقتِ دهانِ خواننده می‌شود و خواننده کسی می‌شود که هجوم‌ می‌برد به دهانِ نوشتار تا دوباره دهانِ خویش را در آن بیابد. قطعه صدای هیچ‌ها از دهانِ زبان است و قطعه‌نویس کسی [...]

موش می‌گفت: «آه، دنیا روز به روز تنگ‌تر می‌شود. قبلن آن‌قدر بزرگ بود که ازش ترسیده بودم، می‌دویدم، می‌دویدم و خوش‌حال بودم که آن دوردست‌ها دیوارهایی‌ست که از هر سو سر بلند می‌کند. دیوارهای عظیم آن‌قدر سریع به سمتِ هم دویدند که هنوز هیچی نشده به آخرین اتاق رسیده‌ام، آن گوشه هم تله‌ای‌ست که دارم [...]

آرک آنژلیک عنوان دفتر شعر ژرژ باتای است. در زمان جنگ دوم جهانی نوشته شده. در دهه‌ی ۶۰ میلادی، برنار نوئل – شاعر و نویسنده – این شعرها را مجددن منتشر می‌کند. مقدمه‌ای می‌نویسد و می‌گوید: «اگر تا امروز اشعار ژرژ باتای برکنار مانده، به خاطرِ کیفیتِ کارها نیست، دلیل‌اش این است که این آثار خودشان [...]

در حاشیه‌ی شعر «چکامه‌ی بوسه و آتش»، نوشته‌ی امید شمس
شعر اخیر امید شمس بیش از هر چیز نشان‌دهنده‌ی یک هوشیاریِ شعر‌شناسانه، یک زمان‌سنجیِ دقیق، در روندِ شاعری او است؛ اما جدا از همه‌ی این‌ها کلی مسأله و مشکل حاد و برناگذشتنی دارد. نخست، خوبی‌ش: امید متوجه شده است که آن فهمِ دهه‌ی هفتادی از مقوله‌ی [...]

واکاوی «احمد» اثر پرهام شهرجردی
چه چیز می‌تواند خوانده شود؟ چه چیز پسِ پُشت آنچه شخص را به نوشتن واداشته؛ می‌تواند خوانده شود؟ از نشانه‌ی «احمد» به دنبال معناهایی جز خود نشانه می‌گردم؛ معنایی‌هایی‌گاه متضاد، متقاقض، نامربوط و شدیدا مربوط. «احمد» نا-داستان پرهام شهرجردی یکی از سوژه‌هایی است که هفته هاست مرا به خودش درگیر کرده، بازی [...]

حالا ناممکن پیش روی ماست.
به رویش چشم بسته
جایش چشم‌های بسته بودیم.
به نرده‌های ممکن
ما بسته بودند.
[...]

هم‌اینک شماره‌ی صفر «ناممکن» به صورت ای‌بوک از طریق گوگل‌بوکز عرضه می‌شود. این نسخه قابل استفاده در تمامی‌ی کتابخوان‌های الکترونیک، تلفن‌های هوشمند و کامپیوترهای شخصی است. [...]

شماره‌ی صفر «ناممکن» با نوشته‌هایی از: سحر آریا، صنم احمدزاده، جعفر بزرگ امین، بهزاد بهادری، پدرام مجیدی، مهران حاتمی، محمد علی حسنلو، زبیده حسینی، نوید حمزوی، سینا دادخواه، مهدی سلیمی، امید شمس، پرهام شهرجردی، مینو شهرستانی، غلامرضا صراف، آیدین ضیایی، فریبا فیاضی، آرش قربانی، شاهين کوهساری، فرزاد لیسی، علی فتحی مقدم، هانیه ملکی، مهدی نوید، [...]

احمد در تهِ دنیا به دنیا آمد. مادرش خواندن و نوشتن نمی‌دانست. پدرش در راه آهن کارمندی می‌کرد. چقدر برادر و چند خواهر داشت. قطارها از جایی به جایی می‌رفت و پدرش را از جایی به کجا می‌بُرد. هر وقت قطارها از حرکت بازمی‌ایستادند، پدر خودش را با افیون حرکت می‌داد. دوباره به سفر می‌رفت. [...]