ناممکن

سگ‌ها. سگ‌ها در سر. سگ‌ها بیرونِ سر. سگ‌ها. در دهان، گوشت را تکه پاره می‌کنند. سگ‌ها. در سر، می‌چرخند و زوزه می‌کشند. سگ‌ها. در سر، سر را یک لحظه راحت نمی‌گذارند. سگ‌ها. می‌چرخند و سگ‌ها می‌گردند و سگ‌ها می‌پایند. سگ‌ها در سر، سَر می‌خورند. دیگر سکوتی در کار نیست. سگ‌ها زوزه می‌کشند. سگ‌ها غرغر می‌کنند. [...]

و چون جهان
در صورتِ تو شکل می‌گرفت
من صورتم را می‌کندم [...]

تصویر من از خوشبختی تصویر من است که سالم‌ام [...]

سرنوشت پریان همیشه رشک‌برانگیز نیست [...]

از سلامِ چشم‌هایت می‌دویدم
بال‌هایم را بر زمینِ زخمی می‌کشیدم
پنجره‌ی مرگ
نفس‌نفس‌زنان
پرده‌های خیره‌ به من‌ات را می‌درید [...]

عباس دریس، شاهدِ قتل‌عام ماهشهر بوده. کشتارِ نیزار را با چشم‌های خودش دیده و به «محاربه» محکوم شده. از نگاهِ جمهوری‌ی اسلامی، شاهد بودن، جنایت را دیدن، «به جنگِ خدا» رفتن است. جنایت کردن و بعد، شاهد‌کُشی کردن، و تا می‌شود حرف و تصویر و تصور و تن و اثری برجا نگذاشتن، دیگر زیادی تکراری‌ست. [...]

« چرا این طوری به من گوش می‌دهید؟ چرا حتا وقتی که حرف می‌زنید، باز هم گوش می‌دهید؟ چرا حرفی از من می‌گیرید که باید بعدتر خودم به زبان بیاورم؟ و هیچ وقت پاسخ نمی‌دهید، هیچ وقت چیزی از خودتان به گوش نمی‌رسانید. اما این را بدانید، من چیزی نخواهم گفت. تنها هیچ می‌گویم.» □ [...]

جانِ اندوهناکِ براق

فکر می‌کردی رنج، جذابیتِ پنهانِ بورژوازی است

اما یک مجموعه آدم که همزمان رنج می‌برند انگار چیزی گسیخته است

یک مجموعه آدم همزمان که روی ماکتِ گردِ زمین ولو می‌شوند دنبال وطن پلاستیکی‌شان

:همه را: بنویسم: از لحظه‌ی شروع: تا: از همین حالا: نوک انگشت‌هام یخ زده: گرم شده: شرجی بدی شده: پشه‌ها کنار گوشم وزوزو نیش می‌زنند می‌روند برمی‌گردند نیش می‌زنند: می‌مکندم در هوا می‌روند می‌ترکند: می‌شوند خون: چه فکرهایی! خون من! توی شکم پشه: اه! شرجی بدی شده: گاهی نسیم هوا را جابه‌جا می‌کند: خنکی از [...]

ادبیات ناممکن است. ناممکن است که ادبیات است.

چرا؟ چون ادبیات در فرارفتن، از همه چیز پیشی می‌گیرد. جایی‌ست که ادبیات می‌خواهد از خودش هم جلوتر برود. خودش را پشتِ سر  بگذارد. جایی که دیگر نمی‌توان پیش رفت. جایی که پیش-رفتن قابل تصوّر نیست: نمی‌شود ازین جلوتر رفت. نمی‌شود ازین [...]