همیشه ما گورستان‌های نو می‌آفرینیم اما
دل مرا ببین که در گرو گورستان‌های کهنه‌ای ست که گورهاشان در خاک غربال می‌شوند
زمان کشیده جهان را به توبره
و ناگهان کسی از راه می‌رسد هزاره‌ی دیگر
و بر مزار، سنگی و سقفی و نام و نشانی می‌افرازد
و در برابر آن دو دست بر سینه به سنگ می‌نگرد می‌گرید شبیه من
دفِ دلِ من از آن گورستان‌ها به رقص برخواهد خاست
هَلَهم هَلَهم هَلَه لَم‌لَم هَلای هَلهَلَه هَلهَل
و با زبان و چشم بومی من می‌گرید
چراکه گریه اصالت دارد در این زبان در این دو چشم
هَلَهم هَلَهم هَلَه لَم‌لَم هَلای هَلهَلَه هَلهَل
و گئچدی، بوگئجه گئچدی، کیم ایدی، بولبولیدی
و یا کی بیر گولیدی، گول، هَلای هَلهَله گَلگَل
یاپیش قولومدان اگر کئف لی سن، گولوم، سن اگر؟
هَلَهم هَلَهم هَلَه لَم‌لَم، یاپیش الیمدن اگر!
و ناگهان کسی از راه می‌رسد شبیه من:
قاوال چالان، اوخی ین، باخچالاردا، داغ اتگینده،
باغین دیبینده سنین عکسیوی تاپاندا، او عکسی، باساندا باغرینا گیزلین
«دیلیم! دیلیم!» دی‌یَن، «ای حیف اولموشوم، یازیغیم
گوزل دیلیم، نئجه باغریمدا یاندی، لاپ کوله دوندی شبیه من شبیه من!»
زمان کشیده جهان را به توبره
زمان کشیده جهان را به توبره
یاپیش قولومدان اگر کئف لی سن، گولوم، سن اگر!
قوجاخلادیم: «نه گوزلسن!» دئدی «دئمه من ئولوم!»
دئدیم: «نه سنده ئولوم وار، نه واردی من بؤلوم!»
و آغلادی
قان آغلادی
«الکدی گؤزلرین، آی گول، قیزیل گینه اَلـَنیر
سنون بویاشلارووی لن، جانیم قانا بَلَنیر»
دئدی: «دئمه، من ئولوم!»
دئدی: «دئمه، من ئولوم!»
دئدیم: «یاپیش!
یاپیش قولومدام اگر کئف لی سن، گولوم، سن اگر شبیه من؟»
هَلَهم هَلَهم هَلَه لَم‌لَم هَلای هَلهَلَه هَلهَل
هَلَهم
هَلَه
هَـ ه
بو چنگی «رودکی» چالسین!
بلوچون اوغلودا گلسین، او نازلی قیچکی چالسین!
تارین دا «شهریار» آلسین، منیم یانیمدا اوتورسون
و «حاج صادیق» قاوالی لن، برابریمده اوتورسون
و پاوه زابله گئتسین، و بلخ تبریزه گلسین
و چال قاوال سسی قاخسین، و چال قاول سسی قالسین
و اوندا من دی یرَم: « هَـ ه! هَلَه هَلَهم هَلَهم هَلَه هَلهَل
و ایندی من دی ین اولدی
و ایندی من دی ین اولدی
چالانلاریم منه باخسین
باغین دیبینده او عکسی باساندا باغریما گیزلین
و ایندی من دی ین اولدی
قان آغلادوخ هامی میز
قان آغلادوخ
دفِ دلِ من از آن گورستان‌ها به رقص برخواهد خاست
دفِ دلِ من از آن گور
و گوش کن تو به این توپراق! هزار سال!
صدای چالقی از این ویران! هزار سال!
یکی به سینه فشرد عکس کهنه‌ای از صورت تو را تهِ باغ گریست و هایهای شبیه من!
هزار سال
هَلَهم
هَلَه
هَـ ه
دَهدَهم دَهدَهم دَه‌دَه قورقود دئدوخ دئدوخ هامی میز
وَاَل اَلـَه اَل اَل اَل اَلَه اَلَه وئردوخ
و یوللارین هامی سین باغلادوخ هزار سال
هامی‌میز قان آغلادوخ هامی میز هزار سال
هَلَهم
هَلَه
هَـ ه
هَـ مَن
۷۱/۱۰/۱۰-۱۲- تهران
