شعرهای ناممکن

سگ‌ها. سگ‌ها در سر. سگ‌ها بیرونِ سر. سگ‌ها. در دهان، گوشت را تکه پاره می‌کنند. سگ‌ها. در سر، می‌چرخند و زوزه می‌کشند. سگ‌ها. در سر، سر را یک لحظه راحت نمی‌گذارند. سگ‌ها. می‌چرخند و سگ‌ها می‌گردند و سگ‌ها می‌پایند. سگ‌ها در سر، سَر می‌خورند. دیگر سکوتی در کار نیست. سگ‌ها زوزه می‌کشند. سگ‌ها غرغر می‌کنند. [...]

و چون جهان
در صورتِ تو شکل می‌گرفت
من صورتم را می‌کندم [...]

تصویر من از خوشبختی تصویر من است که سالم‌ام [...]

سرنوشت پریان همیشه رشک‌برانگیز نیست [...]

از سلامِ چشم‌هایت می‌دویدم
بال‌هایم را بر زمینِ زخمی می‌کشیدم
پنجره‌ی مرگ
نفس‌نفس‌زنان
پرده‌های خیره‌ به من‌ات را می‌درید [...]

جانِ اندوهناکِ براق

فکر می‌کردی رنج، جذابیتِ پنهانِ بورژوازی است

اما یک مجموعه آدم که همزمان رنج می‌برند انگار چیزی گسیخته است

یک مجموعه آدم همزمان که روی ماکتِ گردِ زمین ولو می‌شوند دنبال وطن پلاستیکی‌شان

هميشه ما گورستان‌های نو می‌آفرينيم           اما
دل مرا ببين که در گرو گورستان‌های کهنه‌ای ست که گورهاشان در خاک غربال می‌شوند [...]

این تخته‌های خیس فاصله را کم
نزدیک‌‌مان می‌کند
تخته‌های خیس
و باد شاخ و برگِ‌ها را از جا بلند می‌کند [...]

شتاب کردم که آفتاب بیاید
                            نیامد [...]

در ژنو، تهران‌ام. همان‌ام که بود، وَ همان‌ام که نیست. هنوز نمی‌خواندم‌اش که درش می‌زیستم. نشانی‌ی من با جمالزاده آغاز می‌شد. در آن کوچه‌ی بُن‌بست، شماره‌ی ۱۶. چه دورانی بود، وقتی دشمنِ خارجی بر جای جای زنده‌گی‌ام بمب وُ موشک پرتاب می‌کرد وَ، وَ دشمنِ داخلی، خودم را از کوچه‌ام فراری می‌داد. آن وقت‌ها جمالزاده [...]