واکاوی‌های ناممکن

جزوه، ۳  کی کجا چه باید کرد؟ خردادماه ۱۳۹۲ | حجم فایل: ۴۰۰ کیلوبایت | فرمت پی دی اف این حرف‌ها فی‌البداهه شکل گرفت. مثل حالا که ضرورت ما را سراسیمه می‌کند. حالا، مثلِ هر وقتی سراسیمه‌گی، چیزی را ضروری جلوه می‌دهد: ضرورتِ کاذب. بی مقدمه چینی، بی حاشیه و آرایش به سراغِ اصل مطلب [...]

در حاشیه‌ی شعرِ «تا شامِ آخر»، نوشته‌ی محمد مختاری
[...]

با «آنِ مرگم» موریس بلانشو نوشتارش را به آخر می‌رساند. ۲۰ فوریه ۲۰۱۳ - ده سال پس از مرگِ بلانشو - با «آنِ مرگم» حرف می‌زنیم. [...]

پيش‌متن: اين سلسله‌يادداشت‌ها که من‌بعد تحتِ عنوانِ «تحشيه-تک-شعر-ها»، و با نرخِ احتماليِ دوهفته‌اي يک يادداشت، در همين صفحه منتشر خواهند شد، همه متن‌هايي‌اند که هرکدام خود تنِ انديشيدن به تک‌ـ‌شعرهايي است که در دلِ هر يادداشت ذکر مي‌شوند. جز همين مانيفستِ مقدمه، تماميِ نقدهاي ارائه‌شده در اين صفحه با همين قلم، و بر حاشيه‌ي يک [...]

نوشتن گفتن نیست. این ما را به نفی‌ی دیگري عودت می‌دهد: گفتن، دیدن نیست. و بدین نحو به پس‌زدنِ همه‌ی آن چیزهایي منجر می‌شود – سامعه یا باصره – که باید کنشي را که در گروی نوشتار است، به مثابه‌ی تصرفِ آنی‌ی یک حضور تعریف کند، بادا که از آنِ یک درونه‌گی یا یک بیرونه‌گی [...]

قطعه عبور است. وقتی مدام هر تکه از این عبور به سمتی می‌افتد. کلماتی که رد می‌شوند از دهان‌های هم، آن‌گاه که نوشتار سرقتِ دهانِ خواننده می‌شود و خواننده کسی می‌شود که هجوم‌ می‌برد به دهانِ نوشتار تا دوباره دهانِ خویش را در آن بیابد. قطعه صدای هیچ‌ها از دهانِ زبان است و قطعه‌نویس کسی [...]

در حاشیه‌ی شعر «چکامه‌ی بوسه و آتش»، نوشته‌ی امید شمس
شعر اخیر امید شمس بیش از هر چیز نشان‌دهنده‌ی یک هوشیاریِ شعر‌شناسانه، یک زمان‌سنجیِ دقیق، در روندِ شاعری او است؛ اما جدا از همه‌ی این‌ها کلی مسأله و مشکل حاد و برناگذشتنی دارد. نخست، خوبی‌ش: امید متوجه شده است که آن فهمِ دهه‌ی هفتادی از مقوله‌ی [...]

واکاوی «احمد» اثر پرهام شهرجردی
چه چیز می‌تواند خوانده شود؟ چه چیز پسِ پُشت آنچه شخص را به نوشتن واداشته؛ می‌تواند خوانده شود؟ از نشانه‌ی «احمد» به دنبال معناهایی جز خود نشانه می‌گردم؛ معنایی‌هایی‌گاه متضاد، متقاقض، نامربوط و شدیدا مربوط. «احمد» نا-داستان پرهام شهرجردی یکی از سوژه‌هایی است که هفته هاست مرا به خودش درگیر کرده، بازی [...]

هم اکنون سه هفته‌یي می‌شود که من در نیویورک‌ام. سخن‌نگفتن از این موضوع نه تنها ناممکن است، بل احساس می‌کنید یا چنین به شما القاء می‌شود که قدغن است اگر درباره‌ی آن سخن نگویید، که شما، خصوصاً در مجامعِ عمومی، حقِ این را ندارید که درباره‌ی چیزي، بدونِ التزام به این اجبار، بدونِ ارجاعِ کور [...]

کتابِ اشباحِ مارکس به نوعی وصیت‌نامه‌ی سیاسی‌ی دریدا است. مراد از «اشباحِ مارکس» در این کتاب میراثِ مارکس است که پس از فروریختنِ دیوارِ برلین و انحلالِ دولت‌های به‌ظاهرکمونیستی اما اصلاً فاشیستی‌ی بلوکِ شرق بیش از پیش هم‌چون شبحی اقصی-نقاطِ جهان را درمی‌نوردد، مضاف بر این‌که میراثِ مارکس برای جهانِ امروز، جهانِ سراسرتسخیرشده توسطِ سرمایه‌داری‌ی [...]