مطلب از این قرار است: فروید نوشته‌ی کوتاهي از خود را، «که به دین هم‌چون پندار و وهم می‌پردازد»، برای رولان می‌فرستد. رولان پاسخي می‌نویسد که فروید در مواجهه با آن - به اعترافِ خودش - در وضعیتِ دشواري قرار می‌گیرد: «نظرِ دوستِ محترم‌ام مرا در وضعیتِ دشواري قرار داد2.» نظرِ دوستِ محترمِ فروید [...]
تازه‌های ناممکن
- فراموشی | سوده نگینتاج
- حلقهی سگها | اماندین آندره | فارسیی پرهام ﺷﻬﺮﺟﺮﺩﯼ
- نامههای پاییز | عماد سمیعی
- در فاصلهی دو خودخواهی | ساقی قهرمان
- سرنوشت پریان | سوده نگینتاج
- چشمها | زهرا پورعزیزی
- هیچکس برای شاهد شهادت نمیدهد
- انتظار فراموشی | موریس بلانشو | پرهام شهرجردی
- رنجِ جمعی | سوده نگینتاج
- حیوان خانگی | یوسف انصاری
- ناممکن | پرهام شهرجردی
- ایاز امروز به سوی من میآید | رضا براهنی
- بریدن، دوختن، حذف و التقاط به نفع وطندوستی | مهدی گنجوی
- هَـ هْ | رضا براهنی
- سرپیچی از تسطیحِ تاریخ | حسین ایمانیان
واکاوی‌های ناممکن
کی کجا چه باید کرد؟ | حرف‌هایی با ژان لوک نانسی | پرهام شهرجردی
جزوه، ۳ کی کجا چه باید کرد؟ خردادماه ۱۳۹۲ | حجم فایل: ۴۰۰ کیلوبایت | فرمت پی دی اف این حرف‌ها فی‌البداهه شکل گرفت. مثل حالا که ضرورت ما را سراسیمه می‌کند. حالا، مثلِ هر وقتی سراسیمه‌گی، چیزی را ضروری جلوه می‌دهد: ضرورتِ کاذب. بی مقدمه چینی، بی حاشیه و آرایش به سراغِ اصل مطلب [...]
تحشیه ـ تک ـ شعر ـ ها؛ شماره‌ی نخست | حسین ایمانیان
در حاشیه‌ی شعرِ «تا شامِ آخر»، نوشته‌ی محمد مختاری
[...]
حرف‌هایی برای آنِ مرگم | پرهام شهرجردی
با «آنِ مرگم» موریس بلانشو نوشتارش را به آخر می‌رساند. ۲۰ فوریه ۲۰۱۳ - ده سال پس از مرگِ بلانشو - با «آنِ مرگم» حرف می‌زنیم. [...]
تحشیه ـ تک ـ شعر ـ ها | شماره‌ی صفر | حسین ایمانیان
پيش‌متن: اين سلسله‌يادداشت‌ها که من‌بعد تحتِ عنوانِ «تحشيه-تک-شعر-ها»، و با نرخِ احتماليِ دوهفته‌اي يک يادداشت، در همين صفحه منتشر خواهند شد، همه متن‌هايي‌اند که هرکدام خود تنِ انديشيدن به تک‌ـ‌شعرهايي است که در دلِ هر يادداشت ذکر مي‌شوند. جز همين مانيفستِ مقدمه، تماميِ نقدهاي ارائه‌شده در اين صفحه با همين قلم، و بر حاشيه‌ي يک [...]
گسست: نوشتن بیرونِ زبان | موریس بلانشو | ترجمه‌ی شاهین کوهساری
نوشتن گفتن نیست. این ما را به نفی‌ی دیگري عودت می‌دهد: گفتن، دیدن نیست. و بدین نحو به پس‌زدنِ همه‌ی آن چیزهایي منجر می‌شود – سامعه یا باصره – که باید کنشي را که در گروی نوشتار است، به مثابه‌ی تصرفِ آنی‌ی یک حضور تعریف کند، بادا که از آنِ یک درونه‌گی یا یک بیرونه‌گی [...]
نوشتن مثلِ نوشیدن است | شاهین کوهساری – سوده نگین تاج
قطعه عبور است. وقتی مدام هر تکه از این عبور به سمتی می‌افتد. کلماتی که رد می‌شوند از دهان‌های هم، آن‌گاه که نوشتار سرقتِ دهانِ خواننده می‌شود و خواننده کسی می‌شود که هجوم می‌برد به دهانِ نوشتار تا دوباره دهانِ خویش را در آن بیابد. قطعه صدای هیچ‌ها از دهانِ زبان است و قطعه‌نویس کسی [...]
براهنی و شاگرد‌هایش | حسین ایمانیان
در حاشیه‌ی شعر «چکامه‌ی بوسه و آتش»، نوشته‌ی امید شمس
شعر اخیر امید شمس بیش از هر چیز نشان‌دهنده‌ی یک هوشیاریِ شعر‌شناسانه، یک زمان‌سنجیِ دقیق، در روندِ شاعری او است؛ اما جدا از همه‌ی این‌ها کلی مسأله و مشکل حاد و برناگذشتنی دارد. نخست، خوبی‌ش: امید متوجه شده است که آن فهمِ دهه‌ی هفتادی از مقوله‌ی [...]
من نیستم پس هستم | پدرام مجیدی
واکاوی «احمد» اثر پرهام شهرجردی
چه چیز می‌تواند خوانده شود؟ چه چیز پسِ پُشت آنچه شخص را به نوشتن واداشته؛ می‌تواند خوانده شود؟ از نشانه‌ی «احمد» به دنبال معناهایی جز خود نشانه می‌گردم؛ معنایی‌هایی‌گاه متضاد، متقاقض، نامربوط و شدیدا مربوط.
«احمد» نا-داستان پرهام شهرجردی یکی از سوژه‌هایی است که هفته هاست مرا به خودش درگیر کرده، بازی [...]
یازدهِ سپتامبر و تروریسمِ جهانی | گفت‌وگوی جوانا بورادوری با ژاک دریدا | ترجمه‌ی شاهین کوهساری
هم اکنون سه هفته‌یي می‌شود که من در نیویورک‌ام. سخن‌نگفتن از این موضوع نه تنها ناممکن است، بل احساس می‌کنید یا چنین به شما القاء می‌شود که قدغن است اگر درباره‌ی آن سخن نگویید، که شما، خصوصاً در مجامعِ عمومی، حقِ این را ندارید که درباره‌ی چیزي، بدونِ التزام به این اجبار، بدونِ ارجاعِ کور [...]
تمامی‌ی حقوق برای «ناممکن» محفوظ است.