شعر

خالی که از خالیش خالی شده پُر است
خالی که از خالیش پُر شده خالیست
خالی که از پُرش پُر شده خالیست [...]

و فقط اینها نیست
می‌شود پیراهنم را درید و تنی را دید
که در خراش‌هایش
آب،
از ذوب شدن برف‌ها جاری‌ست
و آب که می‌دانی؟
خون را خواهد شست [...]

نمک را بلدی
ای روحِ معذب
در چاله
یک چشم
و پا [...]

بارى‌‌
مردمکانت -آن دو دايره‌ى کامل- از دست رفت
که از خيرگى در اين عکس‌ها
چشم
بر گوشه‌ى پيکسل‌ها مجروح شد. [...]

و يادگارم کن به ديوارهای هيچ و بنويسانم
و بگو ديوارها را به زير پاهايت دراز کنند
[...]

روى قبرم بنويسيد
با عطر زيتون هاى سرزمينش مُرد
قبل از آن‌كه از آخرين خانه بيرون‌اش كنند [...]

آدم مشکوکی هستم
برای همین مرا کشته‌اند
مثل جد تبعیدی‌ام [...]

به این نوشته‌ی بعد از این بگویید دستش را از روی قفسه‌ی سینه‌ام بردارد به این نوشته‌ی بعد از این که بازوانِ جوهری‌اش را تا آرنج تا کتف تا شانه تا گردن تا سینه تا پستان‌ها می‌مالد سیاهْْ خیسْْ از نُک انگشتان‌اش جوهرْْ خیسْْ جوهرْْ سیاهْْ انگشتان کودکانه‌اش خیسْْ مُشت‌ کرده پستان مرا در خود [...]

ای تهران پر بلا ‌
گل‌های پَرپَرت کو؟ گل‌های پَرپَرت کو؟ [...]

یش از آن‌که زیر ناخنم تیر بکشد دیواره‌ی کس‌ام تیر می‌کشد [...]